Była lekko zażenowana tym wszystkim.
- Niech patrzy, niech podziwia, póki któregoś dnia nie zatopię szponów w jego nędznych oczach. - Czekała na dalsze zachowanie natrętnego samca. Nawet im się nie przedstawił, próbował się tylko podlizywać. Miała ochotę zaatakować, kogokolwiek, jakkolwiek, ale do tego musiałaby się podnieść, a nie miała na to chęci. No i nie chciała na dzień dobry rozpoczynać wojny między dwoma stadami.

Samica nieco zaskoczona tym, że kotowaty się do niej odezwał uniosła głowę. Na jej pysku wykwitł delikatny uśmiech
- Zwą mnie Aketsu, przywódco - rzuciła cicho, z szacunkiem. Trzeba znać swoje miejsce w stadzie. Powoli wyciągnęła się i usiadła, spoglądając w niebo. Dopiero teraz usłyszała odległe ryki potężnych gadów. Zadrżała. Spojrzała przelotnie na lodową samicę. Była zirytowana, a tygrysica była najmłodsza i najsłabsza. Nie okazała jednak lęku.

- Pochodzę z północnych gór - odparła, nadal patrząc w górę. Mimo iż nie podobały jej się ryki, to postanowiła nic sobie z nich nie robić. W końcu smoki nie zainteresują się kotowatymi. Dzielne serce... czy rzeczywiście? Nie miała porównania. Od dawna nie widziała innych kotowatych, nie znała ich zwyczajów. Uśmiechnęła się jednak
- Dziękuję za te niezasłużone słowa - powiedziała po chwili, kierując swój wzrok na samca.
- A więc miło mi cię poznać, Raynarze - odparła, również się kłaniając. Nie spodziewała się takiego zachowania u przywódcy...

Zmarszczyła pyszczek ukazując swe zażenowanie. Pokłony, pochlebstwa, słodkie słówka, bleh.
- Nie mogę już na nich patrzeć, a co ważniejsze ich słuchać. - Mruknęła do Yamatai i podniosła się. Przez sekundę zastygła w bezruchu, po czym bez ostrzeżenia skoczyła do rzeki, na którą wcześniej patrzyła, chlapiąc wodą na wszystkie strony.
Ciecz zamiast opaść na ziemię zamieniła się w lodowe igły, a te skierowane były w stronę wszystkich osobistości.
I tak widowiskowo Yvette opuściła te tereny.

Raynar machnął masywną łapą, by zablokować wyrzucone już pociski i roztrzaskać je na kawałki. Pozostała część jednakże trafiła w udo i górną część lewej przedniej koniczyny. W normalnych warunkach, Kot uniknąłby ataku zwykłą teleportacją, tym razem jednak zależało mu, by żaden pocisk nie doleciał do jego towarzyszki i udało się. Usiadł i pokrył te części swojego ciała lodem, który regenerował ślamazarnie zranienia. Zwrócił łeb ku Yamatai. - Miałem nadzieję, że pozostaniecie neutralnymi.. Wiedziałem, że w tej lwicy jest coś znajomego.. Tak czy inaczej, na nas chyba również przyszedł czas. Aketsu - odwrócił się do towarzyszki - zechcesz mi towarzyszyć w dalszej wędrówce? Na północny wschód?

Ostatnio edytowany przez Raynar (2014-02-07 20:54:04)

Jeden ze smoków zaczął lecieć w ich kierunku. Zaczęło robić się dość nieprzyjemnie. Smoki były znane z krwiożerczości i wielu okrucieństw, mocniejszych niż Krwista Pełnia. Biały kot stanął twarzą na wprost pikującej bestii.
- Chyba ktoś nie dostał dziś obiadu.. - wziął głęboki wdech i wypowiedział trochę znudzonym tonem. - Obawiam się jednak, że nie dostanie nic przez najbliższy czas. - Wtem otworzył paszczę, wydobywając z niej potężny ryk, który hukiem odbijał się wśród płyt tektonicznych. Po mniej więcej dwóch sekundach z pochmurnego nieba zaczęły spadać drobne płatki śniegu, a powietrze dookoła zrobiło się nieco chłodniejsze. Smok nadlatywał w zastraszającym tempie, jednakże kot stał dalej niewzruszony. Gdy bestia zbliżyła się do płyty, na której przebywali, z ziemi zaczął wyrastać z nadzwyczajną prędkością wielki słup czegoś, co wyglądało jak lód. Smok za późno zorientował się, że znalazł się w pułapce - owy słup dosięgnął go, hibernując w wielkiej bryle ''lodu.'' Więzienie otaczała chmura dziwnej, purpurowej energii. Tak Raynar rzucił jedno ze swoich zaklęć.
- Za pewne ryk usłyszą i inne. Mam nadzieję, że trochę zaskoczy ich.. ten widok. - zwrócił się ponownie do towarzyszki - w każdym bądź razie będę ruszał w swoją stronę.. Wiesz, gdzie mnie szukać, Aketsu. - Po swojej krótkiej wypowiedzi, rozpoczął mruczenie pod nosem jakichś inkantacji. Zaczęły zbierać się mniej więcej w okolicy środka masy kota, białe fale energii, z czasem zwiększając częstotliwość. Chwilę potem, Raynar po prostu zniknął.

z.t.